De achterlichten van een grijze Lexus weerkaatsten in m’n ogen, de chauffeur was op tijd, en parkeerde aan de westkant van Phnom Penh’s nachtmarkt. Dit ging een ritje worden van een slordige 800 kilometer, gelukkig kostte zoiets ook helemaal niet veel, in vergelijking met de taxis in Nederland dan toch.

“Ik denk dat dit het is schat, zorg ervoor dat je je paspoort vernieuwd, en ik zal contact houden met mijn oude Samsung tot ik bijna aan de Thaise grens ben. 

Eens ik binnen ben, neem ik contact met je op via WhatsApp… 

“Weet je zeker dat je genoeg contant geld hebt, ik bedoel 400 dollar is geen enorm bedrag schat,” zei ze met een hese stem.

“Maak je geen zorgen, we zien elkaar over een paar dagen in Bangkok, we moeten Barry helpen met een advocaat, ik weet dat hij het goed verknald heeft, maar we moeten hem helpen, wie gaat er zich anders van aantrekken?”

Enkele uren later voelde ik me als een muntstuk door de auto gegooid worden.

Ik was in slaap gedonderd van alle stress en drama. Ik kon nog net een glimp opvangen van een kalfje dat aan de dood was ontsnapt met millimeters van de voorbumper van de Lexus.

“Mijn excuses, meneer,” zei de chauffeur met een bezweet voorhoofd.

De snelwegen in Zuidoost-Azië, tenminste als je dat soort wegen zelfs kan definiëren als een snelweg kunnen zelfs de meest ervaren chauffeurs niet van hun stuk brengen. 

In de buurt van Skun, een stad 90 kilometer ten noorden van Phnom Penh, waar veel familieleden van m’n vrouw wonen. 

De plaats waar ik voor het eerst kennismaakte met een groot deel van m’n vrouw’s familie, op de begrafenis van haar overgrootmoeder.

Toen dacht ik dat het een saai gedoe zou worden zoals de meeste westerse begrafenissen… 

Dat had ik goed mis, tarantula en alles wat me geserveerd werd om het continent Europa te verdedigen en duidelijk te maken dat we geen doetjes zijn. 

Het verhoor was die avond in het Frans, met een lange tafel gevuld met nonkels van middelbare leeftijd met hun witte onderhemdjes over de bierbuik gerold. 

—-

Barry’s eerste nacht in het beruchte Prey Sar – de grootste gevangenis van de hoofdstad Phnom Penh – kan je het best voorstellen als een verwelkoming in de hell.

Als enige buitenlander in de cel, een makkelijke prooi, werd hij in de kooi gestopt.

Z’n eerste nacht bracht hij door op de vloer van het toilet, omwille van een gebrek aan plaats.

Zuidoost Aziatische gevangenissen kan je vergelijken met een doosje sardines van in de jaren 50 – stinkend, over datum, en vol troep.

Enkele maanden later werd Barry verwacht in de rechtbank, waar hij veroordeelt werd tot een levenslange gevangenisstraf voor het smokkelen van een kilogram cocaïne.

Toen hij een half jaar later een tweede kans kreeg in beroep … werd hem precies hetzelfde opgelegd, levenslang.

En mocht je denken, levenslang met goed gedrag is een vijftien jaar, dan vergeet je dat landen zoals Cambodja niet zoals Nederland zijn.

Ondertussen zit hij bijna vier jaar, en met iedere zonsondergang verdwijnt er een dag van z’n leven.

Wordt vervolgd!

Zoals je ziet, Easy money bestaat niet, het leven is knokken om je business uit de grond te stampen. 

Mijn bedrijf maakt geen gebruik van shortcuts. Enkel het beste voor mijn klanten!

Kijken voor het volledige aanbod van alle spreekkamers, werkplekken, behandelkamer, coachkamers en therapiekamers op https://www.addbusinesspoint.nl/overzicht-locaties/flexruimtes-reserveren/ 

Florentijn van den Bos – ADD::Flex4you